Op 17 juli jl. stort vlucht MH17 neer van Malaysia Airlines. Sindsdien loop ik met een grote steen op mijn maag. 298 mensen verloren het jonge leven aan deze verschrikkelijk ramp, of kan ik beter zeggen aanslag? En ja, ik ben me bewust van het feit dat er dagelijks tientallen, honderden mensen sterven in oorlogsgebieden. Dat mensen omkomen door de meest verschrikkelijke misdrijven en verkrachtingen, maar waarom komt dit dan anders binnen? Ik steek mijn kop niet in het zand en ik ben niet naïf, maar deze ramp had ieder van ons kunnen overkomen. En dat maakt het wellicht iets realistischer in mijn belevingswereld. 

Na een jaar lang hard werken waren deze mensen toe aan een welverdiende vakantie, een zakelijk bezoek of een familieaangelegenheid... Waarvoor zit jij doorgaans in een vliegtuig? Waarschijnlijk om één van die redenen. Dat neemt niet weg dat mijn maag 3 keer omdraait na het zien van een stoffelijk overschot van een peuter in de Gazastrook die dezelfde leeftijd als mijn zoontje heeft. Ik besef mij maar al te goed wat een voorrecht het is om hier in Nederland geboren te zijn. Zonder oorlog, in een democratisch land voorzien van alle luxe voorzieningen. De alledaagse problemen waar ik me druk over maak verbleken bij al deze gebeurtenissen. Tsja, want wat moet je met een nieuw huis als er raketten boven je huis vliegen? Waarom je überhaupt druk maken over kleine details als je zojuist één of meerdere geliefden bent verloren? 

Ik ben er stil van... en aan de andere kant weet ik dat het leven verder gaat én moet. Het heeft voor mij geen zin om de hele dag sip te zijn, want ik help er niemand mee. Integendeel. Maar het kan geen kwaad om hier eens stil bij te staan en een keer geen luchtige, grappige blog te schrijven. Dit is de realiteit, helaas. Het enige wat ik nu kan doen, is mijn steun betuigen aan iedereen die onder deze zware omstandigheden gebukt gaat. Ik weet niet wat er verder nog te zeggen valt... nogmaals, ik ben er stil van.

Het zit er alweer op. De zomervakantie. Maanden heb ik er naartoe geleefd en voordat je het weet zit je alweer 2 weken achter je bureau mailingen te versturen. Life goes on, no matter what. Ok, ik geef toe, het was zwaar die eerste maandagochtend. Na 3 weken afwezig te zijn geweest moest ik opeens weer om 8:00 op mijn werk verschijnen. Geen lekkere broodjes halen bij het campingwinkeltje (in campingtenue). Relaxt een koffietje doen voor de tent en nog eens bedenken wat je die dag eens gaat doen. Jep... It's over. De keiharde realiteit stond weer voor de deur. Dag Italië, hallo Hollandse soberheid.

Het vakantieavontuur begon in de bergen. Jawel, de Oostenrijkse bergen. Samen met 4 berggeiten, 2 koeien en een heleboel enthousiaste bejaarden waren we gestationeerd in Zillertal. Prachtig! Zet mij 3 dagen in Oostenrijk en ik ben direct ontspannen en klaar voor de totale relaxtmodus in Italië. Het nadeel van Oostenrijk is wel het vele en vette eten. Ik ben spontaan gaan hardlopen toen we in Toscane arriveerde.
Dat had ik beter niet kunnen doen. Tenzij je ervan houdt om Mount Everest-achtige heuvels te beklimmen in 28 graden. Nope.

Toscane stond hoog op mijn verlanglijst. Ik zag mijzelf al met een Chianti wijntje op het terras zitten. Uitzicht over de heuvels van het historierijke Toscane. Hoge bomen en kleine rode, oude autootjes. Dit was ook zo, maar toch net even iets anders. De heuvels waren er en dat hebben we geweten ook. Vanuit onze camping in Figline Valdarno konden we volgens de vriendelijke receptioniste -van 15 jaar met puntgaaf huidje- wel lopen naar het dorpje, maar deed je er ruim 40 minuten over. Ok, dat was in principe te doen... was het niet dat je deze afdaling van de Mount Everst ook weer omhoog moest. Met kinderwagen. Geen optie. Verder miste ik, naast de prachtige cultuur, iets in Toscane. Water in de vorm van een meer of zee. Of bergen. Want hoe hard ze ook hun best doen, heuvels zijn nu eenmaal geen bergen. Sorry guys!

Na een week deden we het Gardameer aan. Lazise voelde als thuiskomen. De camping lag op loopafstand van het stadje en die route hebben we 30.000 keer gelopen. Dat vind ik nou vakantie, geen auto nodig hebben en op je dooie gemakje (bij voorkeur in de zon) wandelen naar het dorpje om daar jezelf op een cappuccino of Italiaans schepijsje te trakteren. We deden Bardolino aan met de boot, waar we vervolgens 3 uur langer doorgebracht hebben dan gepland. Laten we het houden op een onduidelijke aanduiding van de vertrektijden. Shop till you drop dus. Geluk bij
een ongeluk.

Al deze mooie herinneringen en heel wat kledingstukken zijn weer meegegaan in de auto naar Nederland. Op de terugweg besloten we in één keer door te rijden, wat vervolgens een boete in Zwitserland én Duitsland opleverde. Topplan! Tip van de dag voor iedereen die dus nog op vakantie gaat, drive safe and carefully. Fijne vakantie iedereen!

Afgelopen avond speelde het Nederlands elftal tegen Costa Rica. Manlief twijfelde nog om de stad in te gaan, maar besloot op het laatste moment om deze belangrijke 'knock-out' wedstrijd samen met zijn vrouw (lees: ik) op de bank te kijken. Want waarom de bruisende stad ingaan -tussen de mannen die overlopen van het testosteron- als je thuis, knus, met je vrouw op de bank kan zitten? Kind in comateuze toestand in bedje. Juist... Die keuze was natuurlijk snel gemaakt. Home sweet home!

Om 21.55 schudde ik mijn man wakker. Zijn powernap zat erop en het was tijd om ons mentaal klaar te stomen. De slaap werd uit de ogen gewreven en de rug gerecht. Er werd een oranje sjaal vanachter de bank getrokken en gladgestreken op de rugleuning van de bank gelegd. Hup Holland hup! Samen genoten we van een biertje. Ik besloot deze, in alle ruigheid, gewoon uit de fles te drinken en als echte 'maten' klonken we de halzen van onze flesjes tegen elkaar en proosten we op een mooie wedstrijd. Ik had er zin in!

Om de 3 minuten sprong ik atletisch van de bank en benam al het zicht van mijn man. Die enkel een wenkbrauw omhoog trok, het was blijkbaar overduidelijk dat het hier om buitenspel ging en dat had ik dus ook 2 minuten geleden kunnen zien vòòrdat ik mijn atletische sprong en oerklank maakte. Beginnersfout, kan gebeuren. Ik heb mijzelf kreten horen slaken die ik niet herkende. Wat deed dit WK met mij? Wie was ik eigenlijk?! Dat allemaal met de achterdeur open... ofwel, de buurt kon mij gewoon horen! Hanneke de voetbalhooligan, that's me.

De wedstrijd duurde en duurde en na 568 kansen en 678 'OOOoooooohh!' & 'aAAaah!' kwam het moment van de penalty' s. Nog een biertje *proost*. De telefoon van commentator Frank Snoeks stond eindelijk op stil en we zaten compleet in de wedstrijd Nederland - Colombia -Uh!- Costa Rica. Mijn man ijsbeerde over het dakterras en mijn atletische sprongen waren ondertussen uitgebreid van de bank naar de salontafel. ADHD was er niets bij. Geamuseerd keek ik hoe 'onze' Krul de tegenstanders imponeerde. GE-WEL-DIG! Ik had geen betere film kunnen kijken, men... wat een heerlijke man! Hier draait het toch allemaal om in het voetbal? Acteren en imponeren.

Krul stopte en Nederland leefde. Wat een wedstrijd! Wat een avond. Robben heeft de avond zonder botbreuken overleefd. Louis is onze held. Frank, Krul en 'munne beste maot' manlief, bedankt voor de heerlijk avond. Wat kan voetbal af en toe toch heerlijk zijn!

Mijn zoon heeft de magische grens van twee jaar gepasseerd. Hoe lang ik ook geprobeerd heb te ontkennen dat we daadwerkelijk in deze fase zitten, het heeft geen enkele zin meer... We zijn aangeland in de 'Ik ben twee en zeg Nee' fase. Geloof me, alle cliché's zijn waar. Hoe hard je het ook ontkent, no way back. Alsof er een alarm geactiveerd wordt op het moment dat de twee in beeld komt. Bedankt Moeder Natuur, de peuterpubertijd has begon.

Standaard loop ik zo'n drie keer per dag met mijn kind onder de arm -gestrekt- een winkel of eetgelegenheid uit. Mocht je iemand zien in de omgeving van Eindhoven, half verhit en een schreeuwend kind in de houtgreep, leuk je te ontmoeten! Even bijkletsen zit er niet in als ik net de chocolade-eitjes bij elkaar verzamel die mijn zoon zojuist door het gangpad heeft gesmeten. Blikken van medeleven, herkenning en soms zelf afschuw krijg ik naar mij toegeworpen. Iedereen denkt er iets van en ik probeer me daar zo weinig mogelijk van aan te trekken. Mijn zoon idem. Die heeft besloten zich eigenlijk nergens iets van aan te trekken, want hij is immers twee en de hele wereld mag dat horen.

Hopeloos word je er soms van. Ik heb vanalles geprobeerd. Negeren (onmogelijk!), proberen te communiceren op ooghoogte (ideale hoogte voor hem om mij een pets in mijn gezicht te verkopen), in de hoek zetten ('Gaan we weer in de hoek?!') en de laatste methode: op zijn kamertje laten uitrazen. Boos hangt hij aan de deurklink en ik probeer hier vooral de lol niet van in te zien, want hoe hilarisch is dit eigenlijk? Juist, om te janken!

's Avonds in bedje nemen we zoals gebruikelijk de dag door en bespreken we alle leuke en minder leuke zaken van die dag. Met grote ogen en sabbelend op zijn speentje kijkt hij mij aan -pure onschuld!- en vraag ik me af of ik toch niet te streng geweest ben vandaag? Dit kleine mannetje met zijn schattige pyama en hoge knuffelgehalte kan toch onmogelijk dat uitdagende ventje zijn van vanmiddag? De volgende dag zullen we de strijd weer aan gaan en hoop ik dat mijn buren niet te veel thuis zijn. Maar één ding is zeker, de aanhouder wint.

Je hebt van die dagen dat je wat meer kunt hebben dan andere dagen. Meer geduld, meer energie en vooral meer vrolijke gedachten. Opeens lijkt alles je toe te lachen en niets kan je dag meer stuk maken. Ok, deze dagen zijn over het algemeen niet in de meerderheid... maar, als je het nou eens anders bekijkt?

Afgelopen week had ik niet zo'n geweldige dag. In de vroege ochtenduurtjes begaf mijn sapcentrifuge het. Ik was net bezig mijn laatste wortel te slachten toen mijn ronddraaiende schijf van "WHOOOIIII" naar WHOoooo.......i" ging. Mopperend probeerde ik mijn grote vriend weer aan de praat te krijgen, maar een vreemde 'apparatenlucht' vertelde mij al dat dit niet goed was. Klaar voor de sloop.

Later die dag bedacht mijn vaatwasser dat het een mooi moment was om eens dwars te gaan liggen. Ja hoor, de sluiting van mijn vaatwasser was defect. Geen 'KLIK' meer te bekennen. Geen sluiting + water wat gaat overstromen= geen goede combi. AaaaRGh! Could this get any worse?

Na wat ademhalingsoefeningen * ZENNN* besloot ik de rollen eens om te draaien. Al bijna een jaar lang maakte ik sapjes volgens één recept.( Mijn groentesap ). Absoluut gezond, maar een beetje variatie kan nooit kwaad. Nu was ik dus min of meer verplicht om mijn blender te gaan gebruiken voor sapjes, waardoor ik ook andere sappen moet gaan maken. Of eigenlijk: smoothies. Mijn nieuwe smoothie is dus súpergezond en ook nog eens prima te drinken. 'Lekker' zou ik het niet direct noemen. Mijn smoothie bestaat uit: 2 handjes bladspinazie, 2 tomaten, een stuk komkommer, 2 stengels bleekselderij en een appel of banaan en wat water erbij. Gezonde keuze, nietwaar?

Wat bleek met betrekking tot mijn vaatwasser... Hiervan verloopt over een maand de garantie. Wow, als deze een aantal maanden later stuk was gegaan had ik een dik probleem in de zin van een dikke rekening. Nu hoef ik óf niets te betalen óf misschien alleen de voorrijkosten als het probleem binnenin mijn vaatwasser zit. Wat een mazzel!

Zo zie je maar, het leven overkomt je en het is maar net wat je er zelf van maakt. Over het feit dat bovenstaande apparaten ook nog gewoon in leven hadden kunnen zijn ga ik het niet hebben, shit happens! Amen!

Fijn weekend!