• Mijn kopje Nespresso koffie. Het schuim van mijn espresso lepel ik serieus uit het kopje. 
• Dat mijn haar ein-de-lijk weer in een minivlechtje kan. Jeuj! Zie foto (check!).
• Van mijn blog! Al leest geen hond het (nu is dat niet het geval...), maar het geeft mij écht dosis energie. Noem het een creatieve uitlaatklep die ook nog trouw door ruim 700 unieke bezoekers per maand gelezen wordt.
• Samen bakken en kokkerellen met mijn zoon. Totdat het beslag over mijn zwarte hoogglans keuken besmeurd zit.
• Het feit dat ik al 3 weken geen kledingstuk gekocht heb! Ook het virtuele shoppen is even klaar, wat inhoudt dat ik mijn hele winkelmandje vol gooi en deze vervolgens vlug weg klik. *schouderklopje*. Kleding voor zoon- & manlief buiten beschouwing gelaten...
• Mijn huisje winterproof maken. Sjouwen en slepen met meubeltjes door het huis. Manlief onderuitgezakt op de bank en ik kom voorbij lopen met krukjes, kleden en accessoires. Dagelijkse gang van zaken hier. Grote veranderingen pak ik aan als de kat van huis is, dan kun je maar beter geen pottenkijkers hebben... hehe.
• Het theater. Leuk om geprikkeld te worden en bepaalde standpunten eens vanuit een ander perspectief te bekijken. Jammer dat de stoelen van het desbetreffende theater voor lilliputters ontworpen zijn. Ik zat 2 uur met mijn benen opgevouwen en ik ben geen reus; 1.72 (zonder hakken aan).
• Mijn sierkolen in een grote rode vaas. Ja, je kunt maar ergens blij van worden. Voor alle duidelijkheid, het gaat hier om sierkolen die je bij de bloemist kunt kopen. Check hier beeldmateriaal van deze vaas met kooltjes in mijn keuken. Zoek en gij zult vinden.
• Gezelligheid met lieve mensen. In combinatie met wijn en eten word ik nóg blijer. 

Vroeger, toen je nog klein en onbezorgd was, had je vast en zeker een droombaan voor ogen. Mijn droombaan verschilde per week, als het niet per dag was. Van kapster tot dierenverzorger. Toen ik wat ouder werd wilde ik ballerina worden, compleet met tutu en spitzen, maar helaas -of gelukkig?- is dat nooit mijn beroep geworden. Hoeveel mensen belanden uiteindelijk op de stoel van hun droombaan? 

Vroeger waren er geen bezwaren voor een baan. Je koos je droombaan op basis van je interesses. Waarom nadenken over salaris, status en doorgroeimogelijkheden als je gewoon de hele dag zou kunnen doen wat je het allerliefste doet? Ik knipte er vrolijk op los. Mijn barbies gingen toen al aan een hippe bob (zo asymmetrisch als wat) en ook het gras moest er aan geloven. gewapend met schaar en kam lag ik op zomerse dagen op het grasveld in de achtertuin. Tot groot verdriet van mijn vader knipte ik niet het hele grasveld, dus kon hij alsnog het gras maaien.

Is het überhaupt mogelijk om vanaf jongs af aan te kunnen bedenken wat je later wilt gaan worden en dit ook daadwerkelijk uit voert? Blijkbaar wel, het is een minderheid... maar toch, chapeau. Hoe mooi zou het zijn als je bedenkt arts/ brandweerman/ kapster te worden als 5 jarige kleuter en dat dit tot op de dag van vandaag in je volwassen bestaan je betaalde baan is? Ik ken weinig tot geen mensen die dit waargemaakt hebben, dus dat geeft ook maar aan hoe moeilijk het is om op jonge leeftijd al een beroep te moeten kiezen. Voor alle duidelijkheid, ik vind 15 ook jong.

De jeugd mag op haar 15e, met verse jeugdpuistjes, al kiezen welke richting zij op wilt voor de toekomst. Uh, hallo! Dan ben je toch zeker wel met andere zaken bezig dan je toekomstbaan?! Ik koos tussen neus en lippen door de opleiding Toerisme en nee, hierin voorzag ik vroeger niet mijn droombaan en sterker nog, ik ben er niet eens werkzaam in momenteel. Uiteraard keek ik, samen met mijn ouders, wel naar de mogelijkheden van de opleiding... maar ook daarin weer de vraag, hoeveel mensen voeren een functie uit zonder de benodigde papieren? Ik hoop dat de chirurgen en piloten onder ons zich niet aangesproken voelen!

Jarenlang, en nog steeds, kan ik mij afvragen wat nou mijn ideale droombaan is. Waar word ik blij van? Maar dan komen er ook weer praktische belangen om de hoek kijken, want ik wil mijn hypotheek ook kunnen betalen en vergeet de capsules van mijn Nespresso niet! En wat dacht je van reisafstand, werktijden en het 'opbouwen' van je CV. Nee, niet je centrale verwarming, die andere! Uiteraard beperkt dit mij ook in die vrijheid van de keuze naar een droombaan. Doe ik mijzelf allemaal aan, dat kan ik niemand anders verwijten.

Toch blijft het lastig, want stel... ik ben weer 15 en mag mijn studiekeuze opnieuw doen. Wat wordt het dan? Ik denk nog steeds de opleiding Toerisme, want de studiereisjes en gezelligheid waren niet mis en mijn gezonde dosis verstand en kennis heeft me uiteindelijk tóch gebracht op een plek waar ik het heel goed naar mijn zin heb. Waar je vroeger voornamelijk dacht aan de droombaan an sich, komt een stukje organisiatie en collega's ook om de hoek kijken. Zie daar maar eens een geschikte droombaan in te vinden, dan doe ik het zo slecht nog niet in deze zoektocht. Dat neemt niet weg dat er altijd nog dromen zijn... enne, die spitzen hangen nog steeds in mijn huis als herinnering aan mijn droombaan die ik vroeger had. Dromen mag!

bron afbeelding

2 weken geleden heb ik een drastische beslissing genomen. Ik besloot om 3 maanden de hand op de knip te houden. Wees gerust, ik hoef niet naar de voedselbank... maar ik doel meer op de persoonlijke verlengstukken van mijn ziel. Wat?! Uhm, gewoon kleren, schoenen, accessoires en alle andere eerste levensbehoeften. Snapt u?

De 3 maanden challenge stopt halverwege januari 2015. Ok, dit klinkt dichtbij en is te doen. Ik kan dit, ik kan dit, ik kan dit. * Mantra*. Wil het feit dat ik net in september en oktober (Parijs) nog wat leuke inkopen heb gekocht, dus appeltje eitje denk ik zo. Maar waar komt dit plan zo vandaan en waarom in godsnaam hoor ik je denken?

Ten eerste, ik vind het simpelweg niet altijd nodig om altijd wat nieuws te kopen. God, het lijkt wel alsof iemand anders dit schrijft... maar ik ben het toch echt. Ik heb voldoende -geloof me- kleding in mijn kast hangen om voor een jaar in quarantaine te verblijven en soms is het ook gewoon goed zo. In parijs kocht in een LBD (little black dress), want deze kon niet ontbreken in mijn garderobe. Thuis gekomen had ik er eigenlijk al 2 gestreken en gesteven in de kast hangen -ander model, maar toch- een beetje onzin is het soms wel. Daarnaast had ik voor mijn weekend Parijs ook al 2 jurkjes meegenomen die niet ouder waren dan driekwart jaar. Wààrom dan toch die drang om dat ene jurkje te kopen, wat kan dat jurkje mij bieden? En dat biedt mij direct een mooi bruggetje naar mijn volgende punt. 

Ten tweede, ik denk dat heel veel vrouwen met mij vaak kleding kopen om zich er beter door te voelen. Wat is er lekkerder dan met een rotgevoel de stad in te stappen en te geloven dat het leven er beter uit ziet mét dat ene nieuwe jasje/ truitje/ paar schoenen (doorhalen wat niet van toepassing is... allemaal laten staan mag ook!). En verrek, het leven ziet er dan ook beter uit, al duurt die roze wolk over het algemeen niet heel lang. Juist daar wil ik eens de vinger op de gevoelige plek leggen, want hoe suf en spiritueel het misschien ook mag klinken, maar geluk zit van binnen en blijft per definitie niet te koop. Helaas... Weer een illusie armer.

Bovenstaand verhaal kort samengevat; ik vond het een goed moment om eens 3 maanden de uitdaging aan te gaan. Niets kopen voor mijzelf. Althans (hier krabbel ik al terug), niets qua persoonlijke verheerlijking. De kapper is een uitzondering (uitgroei!) en uiteraard blijf ik ook een deo'tje kopen om mijn medemens gelukkig te houden ;-). Het gaat dus meer om producten die ik eigenlijk echt niet nodig heb, maar waar het puur gaat om 'onnodige' koopdrang. Een Nespresso apparaat valt hier helemaal buiten, dat snap je wel hè?! 

Er zijn inmiddels al dik twee weken verstreken en ik tril nog niet en voor zover ik weet is er ook nog geen schuim op mijn onderlip gesignaleerd. Toch zal ik het best moeilijk krijgen zo richting alle feestdagen. Mijn man is daarom ook erg sceptisch, zou hij mij beter kennen dan ik mijzelf? Geen kerstjurkje (LBD!) of mooie enkellaarsjes... Maar wél een gevulde portemonnee en hopelijk weer een ervaring en uitdaging rijker. Doe jij ook mee?

Liefs,

Hanneke

PS: Ik kijk al uit naar januari. SHOPPEN! ;-)

bron afbeelding

bron

De titel zal wat weerstand oproepen onder de hardcore zomerliefhebbers, maar ik waag me eraan. Ik herhaal deze nogmaals; waarom het nu klaar moet zijn met de zomer... Lees mee!

* Omdat ik iedere dag in de vroege ochtenddauw mijn outfit bij elkaar zoek en ervan overtuigd ben dat het die dag toch écht frisser gaat worden dan Weeronline.nl aan geeft. Wat uiteraard niet blijkt te kloppen en ik 's middags mijn zoon ophaal van het kinderdagverblijf met de zweetdruppels op mijn rug en hoofd in de kleur tomaat.

* Omdat Moeder Natuur bedacht heeft dat er 4 seizoenen zijn en de zomer nu wel klaar is. Move on Summer...

* En het zo heeft moeten zijn dat ik in Nederland geboren ben en dus bekend ben met de 4 seizoenen en er niet genetisch op gemaakt ben om een half jaar zomer te hebben. Mijn kledingkast ook niet. Over mijn zomerschoenen nog niet te spreken... Mijn espadrilles zijn nu wel op hoor.

* Als ik een boswandeling maak met mijn zoon er allerlei kortsluitingen in mijn hoofd plaatsvinden (meer dan gebruikelijk). Herfstblaadjes in combinatie met 25 graden? Hoe leg ik dit aan mijn zoon uit? De zomer kan nog kouder zijn hier!

* Omdat ik wil genieten van een koude, mooie herfstdag. Zonder regen. Om vervolgens een warme kop thee binnen te drinken. Oh ja, dan mag het gaan regenen.

* Omdat ik nu na een wandeling mijn regenlaarzen niet meer uit krijg, omdat mijn voet vacuüm zuigt in de laars van alle hitte die ontstaan is tijdens mijn tocht. Let op: regenlaars met panterprint. Dat dan weer wel.

* Het is goed zo. Lieve zomer, jouw tijd is geweest... Volgend jaar ben ik weer dolgelukkig als je voor mijn deurmat ligt, maar NU EVEN NIET!

bron

Hello George. George Clooney.

Zijn Nespresso and the man himself zijn al jaren onafscheidelijk en ik nu dus ook. Hello Nespresso.

Al bijna 10 jaar dronken manlief en ik een dampend bakje Senseo koffie. Niks mis mee, wij vonden het altijd prima koffie. De nadruk op 'vonden'. We dronken standaard de Extra Dark Roast, lekker sterk -dachten we-. Maar écht het optimaal genieten van een koffie, zoals je dat deed op het terras van een brasserie, was er niet bij. 

Afgelopen weekend dronk ik wederom Nespresso koffie op het terras. Niet geheel onbelangrijk, de Eiffeltoren op de achtergrond, wat de koffie nóg lekkerder deed smaken. Toen ik thuis kwam en weer aan mijn vertrouwde bakje Senseo prut zat, was de maat vol. Wij, als echte koffie liefhebbers, wilde wel eens lekkere koffie. Pittig van smaak. Koffie met een hoofdletter K. Espresso zoals deze bedoeld is. 

Zo gezegd zo gedaan. Ik struinde internet af voor complete koffieapparaten, kleine espressoapparaten en vele andere opties. De conclusie: groot bakbeest met 1000 en 1 opties of een klein smaakvol Espresso/ koffieapparaat wat ons biedt waar we om vragen; espresso en koffie. Geen gedoe. Ofwel, Nespresso. Hello lungo & espresso. Welkom Nespresso Inissia.

Na een bezoekje aan de Nespresso winkel in de Bijenkorf van Eindhoven ben ik dan ook helemaal bijgepraat. Nespresso heeft -even uit mijn hoofd- maar liefst 3 families van in totaal 22 vaste familieleden. Er komt regelmatig wat 'aanhang' in de familie, maar het zijn nooit echte blijvertjes. We hebben het hier over koffie hè. De Nespresso dame die mij hielp wist precies uit haar hoofd op te dreunen welke oorsprong alle koffies hadden en wat er daarna met ieder boontje gebeurd op weg naar de welbekende capsules. Chapeau! Ik heb een paar doosjes met diverse smaken meegenomen en laat het allemaal maar over mij heenkomen, want eerlijk is eerlijk.. Ze smaken allemaal lekker, deze vaste familieleden, daar kan geen bakje Senseo koffie aan tippen. Toch staat onze oude, vertrouwde rakker, het Senseoapparaat, nog steeds op het keukenblad. Ik vind de koffie van Nespresso heerlijk, maar het blijft een dure familie... 

Dus George, zo nu en dan... als ik aan het genieten ben van mijn welverdiende espresso, zal ik aan je denken. Hello George!