Soms heb je van die dagen, dan zou je het liefste met een tank overal overheen walsen. De wereld is tegen jou en jij tegen de wereld. Iedereen aan de kant, WATCH OUT..!

Je sleutels die spoorloos zijn in je tas. Best knap in 40 vierkante centimeters. Well done.

Beginnen met eten koken na een drukke dag, schreeuwend kind om je been en een wijntje in je glas willen schenken.. UH, wijn op! NOooooooo.....

Medicijnen halen op recept van de arts, erachter komen dat je 2 van de 3 doosjes niet nodig hebt en geen andere keus hebt dan deze af te nemen aangezien ze speciaal voor jou besteld zijn. Lees; ervoor betalen via het eigen risico van de zorgverzekeraar. Dank oplettende arts, fijn dat de farmaceutische industrie gespekt wordt. Ik begin wel een drugslab hier.

Dikke rap luisteren en het liefst met capuchontrui en blinkende tand de getto ingaan. SWAG!

Jezelf in de spiegel bekijken en gewoon de fronsrimpel van irritatie in je voorhoofd zien staan. Ok, het wordt tijd voor de vrolijke versie van mijzelf.

Soms.. heb je gewoon van die dagen. Laat me, ontwijk me ;-)....

 Morgen een nieuwe dag, nieuwe kans! Herkenbaar?

Liefs,

Hanneke

Ik?! Consuminderen? Als er iemand het tegenovergestelde resultaat neerzet, ben ik het wel. Maar wat nou als ik eens een poging ga wagen om te consuminderen in plaats van te consumeren? Bereid u weer voor op een crisis mensen!

Ik heb geen koorts, ben volkomen nuchter en ben ook nergens tegen een stoeprandje gebutst. Ik ben geïnspireerd. Natuurlijk was ik al een beetje aan het consuminderen door mijn No shopping challenge, maar er is meer...

Door www.lightbycoco.com ben ik geïnspireerd. Coco leert je alles over het leren bezitten van zo min mogelijk spullen. Minder kleding, minder troep in huis, minder alles. Nu las ik laatst al een boek van Bas Kast 'Kies je gelukkig' en hierin werd ik mij al bewust van het hele proces van ongelukkig worden door teveel keuze. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat wij ongelukkiger worden als we meer dan 7 keuzemogelijkheden hebben. Het zit hem in het feit dat je door een keuze te maken ook heel veel keuzes moet laten schieten. Ga maar eens na, hoe lastig kan het zijn als er een te groot aanbod op de menukaart staat? En dat ene feestje, welk jurkje moet je nou toch aan? 

Dit alles doet bij mij wel een stofje opwaaien. Uiteraard mieter ik niet per direct mijn halve kledingkast de deur uit... maar het mag allemaal wel wat bewuster. Bewuster inkopen, bewuster kiezen. Ik word nog rijk!

De tips die Coco naar voren bracht en ik inspirerend vond:

* Voor alles wat je koopt moet er een ander item weg;

* Geen impulsaankopen, rondje lopen of even thuis laten bezinken;

* Jezelf nogmaals afvragen, heb ik dit echt nodig?

Nu heb ik de afgelopen 4 weken (!) niets van kleding, schoenen of accessoires gekocht door mijn no shopping challenge en dat ging mij best goed af. Mijn kledingkast biedt nog wat opties voor de komende periode, dus ik hoef niet naakt over straat. Toch heb ik gisterenavond een poging gedaan om alvast stiekem in mijn kast te kijken, maar ik denk dat het daadwerkelijk weggeven/ wegdoen van kleding het aller-moeilijkste gaat worden. Want weg is weg... Maar een opgeruimd huis zorgt ook voor een opgeruimd hoofd. Zoals Coco mij gisteren al Tweette; 'baby steps'.. Alles op zijn tijd. Die zwarte lakleren enkellaarsjes houd ik maar even in mijn achterhoofd voorlopig...

In mijn oude functie kon ik onmogelijk thuiswerken, tenzij mijn werkgever bereid was om de receptie los te schroeven en deze compleet bij mij thuis af te leveren. Juist, onmogelijk dus.

In mijn huidige functie kan het wel, met de nadruk op kan. In principe is dit niet de standaard, maar er zijn altijd uitzonderingen op de regel. Afgelopen dagen had ik zo’n uitzondering op de regel en mijn bazin stemde in met thuiswerken.

Laat ik beginnen met mijn aanname over thuiswerken. Ik voorzag een serene rust, waar ik heerlijk aan de slag kon met mijn huidige werkzaamheden. Fris en fruitig, dampend kopje koffie voor mijn neus en al bellend met collega’s zou ik de dag wel doorkomen. De realiteit bleek echter anders.

Mijn zoon van 2,5 snapte niet dat mama thuis was én moest werken. Om de 3 minuten riep hij ‘mamààà’ door het huis en verwachte dat ik met hem ging voetballen. Ja, wij voetballen in huis. Iedereen zijn zwaktes. Gelukkig had ik een Ipad voor handen en mijn zoon verdiepte zich in Kindertube. Bassie & Adriaan op volume 10 vloog mij om de oren. Tussendoor verwerkte ik wat mailingen in mijn pyjama, aankleden was er nog niet van gekomen. Hemels, dat thuiswerken, maar niet heus.

Eerlijk is eerlijk.  Je mist de gezelligheid op kantoor. De social talk met collega’s en de bedrijvigheid om je heen. Maar met name de verbinding, elkaar opzoeken en een klankbord kunnen zijn en opzoeken. En wat dacht je van die eetkamerstoel aan de keukentafel? Ziet er gezellig uit als werkplek met je dampende kopje koffie, maar erg ergonomisch is het niet.

Nee, het thuiswerken is wat mij betreft echt die uitzondering op de regel. Fijn dat het kan, maar geef mij maar fijn op kantoor werken in alle rust. Zonder Bassie & Adriaan op de achtergrond.

Bovenstaande blog publiceerde ik voor www.werkenbijwoonbedrijf.com

Afgelopen zaterdagochtend liepen manlief en ik richting het Wahala, de bedevaart naar Mekka; De Bijenkorf. De zon scheen hoog aan de hemel en de thermometer gaf 19 graden aan -het was 1 november mensen!-. Het voorjaarsgevoel bekroop ons. Wellicht kan ik beter zeggen, de kooplust bekroop ons. Uhm, Mij. 

Zodra mijn sneaker de drempel van dit goddelijke warenhuis betrad ging mijn hersenpan op kooplust. Hebberig werd ik ervan. Mijn no shopping challenge was ver buiten bereik. Ben ik de enige die wild en onrustig word van de witte ruimtes, gevuld met glimmende make-upjes en naar leder ruikende laarzen? Met uitzondering van de plastic, excusez-moi, kunststof regenlaarzen van Michael Kors. Lachende mensen bij de kassa, alsof het allemaal voor niets is. Het zachte muziekje op de achtergrond en de mooie uitgestalde producten op de tafels brengen mij in extase. Alsof ik in een andere wereld stap. Even voor alle duidelijkheid, mijn man heeft hier totaal geen last van. Persoonsgebonden dus. Geslachtsgebonden?

Het erge is dat mijn gezonde deel van mijn hersenpan mij gewoon weet te vertellen dat ik ter plaatse word misleid, maar de rest van mijn brein weígert simpelweg om hier naar te luisteren. Hoe lekker is het om je even in de watten te laten leggen. 'Gezellig' even een paar Nespresso capsules halen. En ja hoor, wij lusten vervolgens nog wel een Nespressootje aan de bar. Met uitzicht op de afdeling kinderkleding die werkelijkwaar prachtig uitgestald is. Ja, overal is over nagedacht.

Lieve Bijenkorf, ik heb mij weten te weerstaan van al je verleidingen. Veilig stond ik weer buiten, met beide sneakertjes op de grond. Mijn Bijenkorfcard diep in mijn portemonnee, maar men oh men... wat ben je aantrekkelijk. Eenmaal buiten was ik 18 euro lichter voor een aantal doosjes Nespresso capsules, de geplande aankopen. Mission accomplished, see ya next time!

Ik was 12 jaar toen ik officieel mijn eerste belastingcenten inleverde bij de staat. Ofwel, mijn eerste bijbaantje. Hello real world!

Mijn carrière begon op een aarbeienveld in de Betuwe. Hoe kan het ook anders in de Betuwe, die bekend staat om haar fruit

gaarden? Voor dag en dauw fietste ik naar het veldje achter onze woonwijk, waar ik verwelkomd werd door een grote vrouw met zwart haar op haar kin. Zo zag de werkende vrouw op het boerenland er dus uit in mijn beleving. Een bijbaantje als Veronica-gidsbezorger bracht me weer terug onder de mensen, godzijdank er was nog hoop.

Op mijn 13e maakte ik een heuse carrièreswitch. Ik kreeg een bijbaantje in het tuincentrum en hier heb ik jaren met veel plezier gewerkt. Tsja, je kunt niet vroeg genoeg beginnen met het opbouwen van je CV. De ene dag mocht ik de hele kas vegen, gewapend met bezem en plantenspuit (tegen het opstuiven van het stof) en de andere dag ving ik vissen met een klein groen netje uit het aquarium. 2 bolle ogen die je aanstaarde vanachter het plastic zakje, gevuld met water. Maar ook het decoreren van de kerstshow en het bloemschikken behoorden tot mijn takenpakket. Over een afwisselende job gesproken.

Ook een uitstapje naar de horeca staat op mijn CV. De horeca raakt je of niet, net als in de zorg. Ik vond het een prima bijbaantje wat door de fooien nog extra aantrekkelijk werd gemaakt, maar een echt horecadier ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden. Ik vond de club mensen en de dynamiek leuk, maar de liefde voor het vak ontbrak.

Op latere leeftijd belandde ik als verkoopmedewerkster bij een trendy juwelier. Dit was het begin van het einde. Ladingen sieraden sleepte ik mee naar huis en over de horloges nog maar te zwijgen. De personeelskorting in combinatie met het representatief willen zijn in de branche was killing voor mijn magere verkoopsterloon. Het was een leuke tijd met een gezellig team. Vrijdagmiddagborrels in overvloed, wél vol behangen met sieraden... Alles voor de (bij)baan.

Uiteindelijk ben ik in een verzorgingstehuis, of eigenlijk meer een serviceflat, beland. Hierin woonden senioren zelfstandig, maar er was 24 uur per dag hulp ter beschikking. Hulp in de vorm van: mij (tadàà!). De senioren hadden een alarmkoord in de woonkamer hangen en als zij hieraan trokken ging er in het kantoor beneden een pieper af. Ik zag op die leeftijd geen enkel gevaar om daar, zonder bevoegde diploma's of dergelijke, avond- & nachtdiensten te vervullen. Uiteraard was er een achtervang (mét bevoegde diploma's) in het geval dat het echt mis was, maar 9 van de 10 keer trok er 's avonds een bejaarde per ongeluk aan het koord als ze bezig waren met het verschuiven van de bank of zoiets dergelijks. Altijd leuk... Hoe bizar om nu te bedenken dat ik daar zat zonder überhaupt een EHBO diploma. Awkward!

Inmiddels ben ik alweer ruim 8 jaar werkzaam in het echte leven. Niks bijbaantjes, maar gewoon keihard bikkelen voor de vaste lasten iedere maand. Toch kan ik vol overtuiging zeggen dat al deze bijbaantjes mij voorbereid hebben op het echte werkleven. Uit ieder baantje heb ik wat meegenomen. Het vangen van goudvissen, plukken van aardbeien, bedienen van een wiener schnitzel of verkopen van een Guess horloge, uiteindelijk heeft het mij gevormd tot wie ik nu ben. Daarnaast heb ik overal toch zo'n 12 cent pensioen per maand opgebouwd, dus dit bewijst maar weer dat de bijbaan noodzakelijk is voor iedereen!